Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Το φοβικό σύνδρομο της χώρας μας και η πολιτική του «τζαμπατζή» Manifesto Νοέμβριος 2010


Οι επικείμενες εξελίξεις στα ανοικτά μέτωπα της εξωτερικής μας πολιτικής (Ελληνοτουρκικά, Κυπριακό, Σκοπιανό, Βορειοηπειρωτικό) φέρνουν πάλι στο προσκήνιο τις πάγιες αδυναμίες που εμφανίζει η ελληνική εξωτερική πολιτική εδώ και πολλά χρόνια.

Πλην αποσπασματικών περιπτώσεων, η ελληνική εξωτερική πολιτική εμφανίζεται να εμφορείται από ένα σημαντικότερο αντίπαλο, πιο ισχυρό από κάθε εξωτερική πίεση ή απειλή που υφίσταται η χώρα μας.

Αυτή η απειλή είναι το φοβικό σύνδρομο που κυριαρχεί στην προσέγγιση και ανάλυση των εθνικών μας θεμάτων. Η επίκληση υποτιθέμενων κινδύνων, όπως η διπλωματική απομόνωση, η "σκοπιανοποίηση" της εξωτερικής μας πολιτικής, η απώλεια διπλωματικών ερεισμάτων και η διατάραξη συμμαχικών και εταιρικών δεσμών με τις ΗΠΑ και τις χώρες της ΕΕ, λειτουργεί πλήρως αποδομητικά για τη συγκρότηση ενός ισχυρού εσωτερικού μετώπου. Ενός εσωτερικού μετώπου απαραίτητου για μια χώρα που αντιμετωπίζει πολλαπλές απειλές και προκλήσεις έναντι γειτόνων και "φίλων".

Δυστυχώς, οι πολιτικές δυνάμεις προτιμούν συχνά να εστιάζουν στην κινδυνολογία, είτε για να πιέσουν και να εκβιάσουν την ελληνική κοινή γνώμη για την "ανάγκη επώδυνων συμβιβασμών" είτε για την ανάγκη να κλείσουμε ανοικτές πληγές "για να εστιάσουμε στα σημαντικά της εσωτερικής πολιτικής" είτε για να καρπωθούν τη συναισθηματική αντίδραση των πολιτών έναντι των "κακών ξένων". Αυτή η τακτική των πολιτικών δυνάμεων διαρρηγνύει την κρίσιμη κοινωνική και εθνική συνοχή που είναι απαραίτητη για την υπηρέτηση μιας αποτρεπτικής στρατηγικής.

Συχνά βλέπουμε αυτό το φοβικό σύνδρομο να εκφράζεται με πολύ χονδροειδείς ισχυρισμούς όπως π.χ. ότι οι επιλογές μας στις σχέσεις μας με την Τουρκία είναι είτε η κατευναστική πολιτική είτε ο πόλεμος. Συχνά διανθίζεται από περιγραφές της Τουρκίας ως "στρατιωτικού γίγαντα" που θα κάνει την Ελλάδα μια χαψιά ή για το ανάδελφο του έθνους μας που δεν μπορεί να περιμένει καμία βοήθεια από τους ανθέλληνες ξένους. Ιδίως αυτήν περίοδο που η χώρα αντιμετωπίζει αυτή την τεράστια οικονομική κρίση, επανέρχονται απόψεις περί αναποτελεσματικών και αντιπαραγωγικών ενόπλων δυνάμεων αλλά και ψευδοδιλλήματα περί του δίπολου «βούτυρο ή κανόνια», δηλαδή κατά πόσο πρέπει να εστιάσουμε στην οικονομική ανάπτυξη ή την αμυντική προπαρασκευή.

Αυτή η στρατηγική του φοβικού συνδρόμου είναι πολύ βολική για αυτούς που δεν θέλουν να σχεδιάσουν, να αναλάβουν κόστος, να πάρουν αποφάσεις και πρωτοβουλίες, να εντοπίσουν κοινότητες συμφερόντων και να αποδομήσουν αντίστοιχες συγκλίσεις αντίπαλων συμφερόντων. Με λίγα λόγια, βολεύει αυτούς που δεν θέλουν να κάνουν πολιτική αλλά να φορτώνουν τις ευθύνες τους, και το κόστος αυτών, σε άλλους, ελπίζοντας ή προσδοκώντας στο «πού θα κάτσει η μπίλια», μια λογική «τζαμπατζή».

Αυτή η πολιτική του «τζαμπατζή» όμως είναι που οδηγεί σε διπλωματική απομόνωση, σε απώλεια ερεισμάτων και συμμάχων, σε συνεχή προσαρμογή σε δεδομένα που άλλοι διαμορφώνουν ερήμην μας. Αυτή την πολιτική οφείλει να καταπολεμήσει κάθε υπεύθυνη πολιτική δύναμη που αντιλαμβάνεται ότι η χώρα μας έχει πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα για να μπορεί να υποστηρίξει μια αξιόπιστη και ισχυρή στρατηγική στη ζώνη συμφέροντός της, δηλαδή την Ανατολική Μεσόγειο και την Νοτιοανατολική Ευρώπη.

1 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

plaka mas kaneis re file, antigrafi tou Xrysanthou Lazaridi mas servireis... ektos ki an se antegrapse aftos...